พิธีจบหลักสูตร นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ปีการศึกษา 2555
เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2556
ณ หอประชุมเซนต์โยเซฟ โรงเรียนมงฟอร์ตวิทยาลัย

คำกล่าวอำลาสถาบัน

โดย.... รพีพัฒน์ ศรีจันทร์

ประธานรุ่นปัณณ์ (MC?2552)

เรียน ท่านผู้อำนวยการ ประธานในพิธี คณะผู้ร่วมบริหาร คณะครู แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน

นับแต่ก้าวแรกที่ พวกเราได้เข้ามายังที่แห่งนี้ บ้านหลังที่สองของเราที่เปรียบเสมือนเรือลำใหญ่ที่ชื่อว่า ?มงฟอร์ต? ระยะเวลาที่ผ่านพ้นไปไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพราะ ณ เวลานี้ พวกเราต่างก็คือลูกมงฟอร์ตเหมือนกัน เส้นทางเดิน ที่พวกเราได้ร่วมฝ่าฟันกันมา ร้อยพันเรื่องราว ที่ยังคงเล่าต่อกัน เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม หรือแม้แต่น้ำตา ทุกก้าวย่างที่เราเดินผ่านด้วยกัน ผมเชื่อว่า คงเป็นการยากที่เราจะลืมมันไป แม้จะทะเลาะกันบ้าง แต่มันก็แลกมา ด้วยเครื่องยืนยัน ถึงคำว่า ?เพื่อน? และความเข้าใจกัน ในฐานะผู้โดยสารเรือลำเดียวกัน และบัดนี้ เรือลำใหญ่ของเรา ก็ได้จอดเทียบยังฝั่งแล้ว ผู้โดยสารในรอบการเดินทางที่ชื่อ ?ปัณณ์? จำเป็นที่จะต้องลงจากเรือ และเดินไปตามเส้นทางต่อไปตามที่แต่ละคนฝันไว้ เหตุการณ์มากมายที่พบพานต่างก็จะกลายเป็นอดีต และกลายเป็นเพียงความทรงจำ เวลาเมื่อวานไม่เคยที่จะย้อนกลับมา มีเพียงพรุ่งนี้เท่านั้นที่จะต้องก้าวต่อไป

ขอขอบคุณท่านนักบุญหลุยส์ มารี กรียอง เดอ มงฟอร์ต ผู้รังสรรค์ วิถีแห่งสัจธรรม ผู้เป็นแบบอย่างแนวทางของพวกเรา ลูกๆทุกคน ขอขอบคุณท่านผู้ปกครอง ที่คอยช่วยเหลือเราตลอด คนที่ทำให้พวกเรา ก้าวมาถึงยังจุดนี้ได้ ขอขอบคุณโรงเรียนแห่งนี้ บ้านที่ได้เป็นที่พักพิงให้ความรัก ความอบอุ่น ความรู้และทักษะชีวิตแก่พวกเรามากมายมาโดยตลอด ขอขอบคุณคณะท่านผู้บริหาร คุณครู มาสเตอร์ทุกท่านที่ได้อบรบสั่งสอน ถ่ายทอดวิชาความรู้และประสบการณ์ชีวิตให้แก่พวกเรา คอยปลูกฝังให้พวกเราเข้มแข็งและสามารถยืนหยัดอยู่ในสังคมได้อย่างสง่างาม ผู้ที่เปรียบเสมือนเป็นพ่อแม่ ที่คอยดูแลเรามาโดยตลอด ขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ นักการ ภารโรง พนักงาน พี่ยามทุกท่าน ที่ได้ดูแลพวกเรา ทำเพื่อพวกเรา ในตลอดเวลาที่ผ่านมา ขอขอบคุณ คุณลุง คุณป้า พี่ๆ ร้านหน้าโรงเรียน ที่อยู่กับพวกเราเสมอมา สิ่งใดก็ตาม ที่พวกเราได้ผิดพลาดไปพวกเราลูกๆในที่นี้ ขออภัยจากใจ และสุดท้ายที่จะลืมไม่ได้ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาโดยตลอด แม้เวลานี้ พวกเราจะต้องจากลาไปแล้ว แต่วันเวลาที่มีค่าเหล่านั้น พวกเราจะไม่ลืม และจะขอจดจำไว้ในความทรงจำและเก็บรักษาไว้ในใจ ให้สมกับชื่อ ?ปัณณ์? หนังสือแห่งความทรงจำ ที่จะบันทึกเรื่องราวของพวกเราทั้งที่ผ่านมาแล้ว และนับจากนี้ตลอดไป ขอบคุณครับ